ز من عمریست می گردد جدا دل

ندانم با که گردید آشنا دل

ز حرف عشق خارا می گدازد

من و رازی که نتوان گفت با دل

به فکر ناوک ابروکمانی

چو پیکانم گره از سینه تا دل

به امید پری مینا پرستیم

ز شوقت کرد بر ما نازها دل

نفس آیینه را زنگار یأس است

ز هستی باخت امید صفا دل

به رنگ لاله نقد دیگرم نیست

مگر از داغ خواهد خونبها دل

تپش گم کرده اشکی ناتوان چشم

گره بالیده آهی نارسا دل

ثباتی نیست بنیاد نفس را

حباب ما چه بندد بر هوا دل

مزن ای بیخبر لاف محبت

مبادا آب گردد از حیا دل

در آن معرض که جوشد شور محشر

قیامت هم تو خواهی بود با دل

حریفان از نشان من مپرسید

خیالی داشتم گم گشت با دل

فسردن بیدل از بیدردی ام نیست

چو موج گوهر م در زیر پا دل